Waarom het spookbeeld dat het Britse leger een ‘holle kracht’ wordt nu werkelijkheid is

Bij het overwegen van nationale defensiebegrotingen gaat het er niet alleen om hoeveel er wordt uitgegeven, maar wat dat geld daadwerkelijk koopt in termen van omvang van de strijdkrachten en gevechtskracht.

Het VK zal meestal zelfs de best geïnformeerde kritiek op zijn afnemende militaire bekwaamheid door lijnen uit te zetten over hoe Groot-Brittannië de grootste Europese defensie-uitgever in de NAVO is en – volgens sommige metingen – het op vier na grootste defensiebudget ter wereld heeft.

Dit kan voorlopig waar zijn – hoewel het niet lang meer zal duren als er geen nieuw geld wordt gevonden voor het leger en Duitsland en Frankrijk inhalen – maar het is niet noodzakelijkerwijs gelijk aan waar voor je geld of aan geloofwaardige capaciteiten.

Het ministerie van Defensie heeft een sombere staat van dienst als het gaat om het aanschaffen van wapens en uitrusting, van vliegdekschepen en snelle jets tot laarzen en gloeilampen, met miljarden ponden uitgegeven en soms heel weinig om voor te bewijzen, vooral als het gaat om de legers. gepantserde voertuigen.

Er zijn talloze pogingen ondernomen om het proces te verbeteren, met enkele successen.

Er zijn voorbeelden van militairen die zich verzetten tegen de wens om een ​​voortreffelijk, op maat gemaakt stuk uitrusting na te jagen dat meer zal kosten en meer tijd nodig heeft om iets te maken dat niet zo verguld is, maar werkt en binnen het gewenste tijdsbestek kan worden geleverd.

Toch duurt het nog steeds zo’n negen maanden voordat een business case is goedgekeurd door de ministers en de Schatkist – laat staan ​​dat deze wordt uitgevoerd.

Het betekent dat het jaarlijkse budget van ongeveer £ 46 miljard niet zo ver gaat als zou moeten, waardoor de strijdkrachten minder capabel blijven.

Tegelijkertijd hebben opeenvolgende regeringen er sinds het einde van de Koude Oorlog voor gekozen om het Britse leger, de Royal Navy en de Royal Air Force te bezuinigen en geld te besteden aan andere prioriteiten, zoals gezondheid, welzijn en het afbetalen van de staatsschuld.

Dit heeft er vaak toe geleid dat toch al chaotische apparatuurprogramma’s werden uitgesteld om op korte termijn geld te besparen – alleen om de kosten van het project op de langere termijn te verhogen of om de hele zaak te annuleren.

Het heeft er ook toe geleid dat de omvang en sterkte van de krijgsmacht is geslonken.

Lees verder:
Wat is de huidige toestand van de Britse strijdkrachten?
Britse leger is ‘achterop geraakt’ en ‘heeft investeringen nodig’

Toch heeft het VK, als nucleair bewapende mogendheid, permanent lid van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties, lid van de G7 en leidende staat in de NAVO, geprobeerd te voorkomen dat het zijn wereldwijde ambities om macht en invloed uit te oefenen, vermindert.

Dit werkte in de eerste jaren na 1991 toen het Britse leger terugdeinsde voor een positie met aanzienlijke massa en vuurkracht.

Maar de afgelopen tien jaar doemde het spook op van wat defensie-experts de “holle kracht” noemen – een leger dat niet over de mankracht, wapens, training en voorraden beschikt om effectief te zijn – en is nu een realiteit.

Het zal voor niemand binnen Defensie een verrassing zijn dat een hoge Amerikaanse generaal Ben Wallace, de minister van Defensie, heeft verteld dat het Britse leger niet langer wordt beschouwd als een strijdmacht van de eerste rang en nauwelijks tot de tweede rang behoort, naast Duitsland en Italië. en België.

Wat premier Rishi Sunak moet beslissen, is of hij zich daar prettig bij voelt, in welk geval hij zijn ambities voor de rol van het VK in de wereld, ook in Oekraïne, moet verminderen.

Of dat hij de relatief sterke positie van zijn land wil behouden, in staat om zichzelf en zijn bondgenoten te verdedigen. In dat geval zal hij onmiddellijk meer aan defensie moeten uitgeven voordat hij na verloop van tijd probeert om meer waar voor zijn geld te krijgen met het uitgebreide budget.