Er hangt verandering in de lucht voor de belastingwetten voor verrekenprijzen van landen

Sommige landen overwegen wijzigingen aan te brengen in hun internationale belastingwetten op het gebied van verrekenprijzen, en het kan verstandig zijn dat de Verenigde Staten dit ook overwegen.

Er is een patroon van landen die relatief vage wetgeving op het gebied van verrekenprijzen invoeren en deze vervolgens tientallen jaren onaangeroerd laten. De Verenigde Staten hebben bijvoorbeeld in 1928 wat nu sectie 482 van de Internal Revenue Code is in zijn oorspronkelijke vorm aangenomen en hebben slechts één inhoudelijke wijziging aangebracht totdat de Tax Cuts and Jobs Act van 2017 de tweede instelde. Sectie 482 en zijn internationale tegenhangers missen vaak specifieke details, waardoor de verantwoordelijkheid voor inhoudelijke regelgeving wordt overgelaten aan de officiële richtlijnen van de belastingdiensten, standpunten ingenomen door onderzoekers en interpretaties van controlerende rechtbanken.

Maar zo nu en dan zetten de waargenomen problemen met de wettekst zelf regeringen ertoe aan wijzigingen door te voeren. Voor twee vergelijkbare landen in de Verenigde Staten is ‘af en toe’ duidelijk nu. In juni hebben zowel Canada als het Verenigd Koninkrijk openbare raadplegingen geopend waarin belangrijke wijzigingen in hun verrekenprijsregels werden voorgesteld.

Openbare raadplegingen over geplande wetgeving maken over het algemeen geen deel uit van het wetgevingsproces in de Verenigde Staten, maar ze zijn gebruikelijk in landen met parlementaire systemen die niets hebben dat vergelijkbaar is met de scheiding der machten in de VS. Analoog aan het kennisgevings- en commentaarproces voor regelgevende maatregelen van instanties in de Verenigde Staten, bieden raadplegingen belanghebbende partijen de gelegenheid om mee te wegen voordat de wetgeving kan worden aangenomen.

Voor voorgestelde wetgeving op het gebied van vennootschapsbelasting zijn de belanghebbenden over het algemeen handelsgroepen, belastingadviesbureaus en bedrijven die waarschijnlijk door het voorstel worden getroffen. In het geval van de door Canada geplande wijzigingen van subsectie 247(2) van de Income Tax Act, zullen de gevoelens van deze groepen waarschijnlijk niet gunstig zijn.

In een raadplegingsdocument van 7 juni stelde het Canadese ministerie van Financiën belangrijke wettelijke wijzigingen voor, voornamelijk bedoeld om een ​​ander overheidsverlies zoals dat in Cameco Corp. tegen de koningin2018 TCC 195, toegegeven, 2020 FCA 112. De Canada Revenue Agency verloor de bitter bevochten zaak, waardoor een van ‘s werelds grootste uraniumproducenten aanzienlijke winsten kon verschuiven naar laagbelaste offshore-dochterondernemingen, terwijl het moederbedrijf belastingverliezen in Canada achterliet. Hoewel de offshore-dochteronderneming slechts één werknemer had en de Canadese moedermaatschappij vrijwel alle functies vervulde die nodig waren om de wereldwijde activiteiten van de groep te beheren, werd Cameco’s regeling voor belastingplanning als legitiem aanvaard door de belastingrechtbank van Canada en een hof van beroep.

Begrijpelijkerwijs gefrustreerd door deze uitkomst, die leidde tot een twijfelachtige ontleding van de tekst van subsectie 247(2), heeft de Canadese regering voorgesteld om belangrijke delen van de OESO-richtlijnen voor verrekenprijzen op te nemen in de nationale wetgeving. Hoewel de OESO-richtlijnen de basis vormen voor het beslechten van geschillen over dubbele belasting tussen landen en vaak dienen als belangrijke interpretatieve leidraad, hebben ze geen bindende rechtskracht tenzij het nationale recht ernaar verwijst.

De voorgestelde statutaire wijzigingen zouden de CRA meer bevoegdheden geven om risicotoewijzingen buiten beschouwing te laten in overeenstemming met de beginselen van de OESO-richtlijnen, wat de uitkomst in Cameco waren ze beschikbaar geweest. Maar of de wijzigingen de CRA in de toekomst echt de overhand zouden geven Cameco-achtige gevallen valt nog te bezien.

De wetgevingsvoorstellen van het Verenigd Koninkrijk zullen wellicht wat warmer worden onthaald door belastingbetalers en hun vertegenwoordigers. Veel van de voorstellen in het raadplegingsdocument van HM Revenue and Customs van 19 juni proberen de nationale wetgeving van het VK in overeenstemming te brengen met de richtlijnen voor verrekenprijzen van de OESO en het modelbelastingverdrag. Maar de belangrijkste voorstellen hebben betrekking op de controversiële Britse omgeleide winstbelasting (DPT), die HMRC bevoegdheden geeft die het anders niet zou hebben in zaken met betrekking tot verrekenprijzen en het vermijden van een lokale belastbare aanwezigheid. Het DPT-regime legt een straftarief op voor bedragen waarvan wordt aangenomen dat ze kunstmatig aan de binnenlandse vennootschapsbelasting zijn onttrokken, en zorgt voor aanzienlijk strengere beoordelings-, innings- en beroepsprocedures.

Het Britse voorstel is om het DPT samen te voegen met de algemene vennootschapsbelastingwetgeving, wat de conflicten tussen het DPT en de bilaterale verdragstoezeggingen van het Verenigd Koninkrijk zou kunnen verminderen en de administratieve procedures zou kunnen verzachten. Of een fusie dat ook daadwerkelijk gaat doen, hangt sterk af van de details, die doorgaans ontbreken in het consultatiedocument.

Elke reeks voorstellen weerspiegelt landspecifieke omstandigheden, maar beide streven naar een betere afstemming op de multilaterale internationale belastingnormen die zijn onderschreven door de OESO. Beide voorstellen proberen ook potentiële hiaten in de regels voor verrekenprijzen te dichten om te voorkomen dat verkeerde interpretaties de kop opsteken, vooral die van Canada.

De Verenigde Staten moeten goed nota nemen van deze initiatieven en overwegen of een van beide nuttig zou kunnen zijn in de context van de VS. Hoewel amendementen op artikel 482 welkom zouden zijn, zijn de vooruitzichten dat een verdeeld en verstrooid congres ermee instemt artikel 482 te herschrijven zo kort na de statutenwijziging in 2017 ver weg. Gelukkig zijn er alternatieve manieren om soortgelijke inhoudelijke wijzigingen in de Amerikaanse wet aan te brengen.

Bijna alle materiële verrekenprijsregels van de Verenigde Staten komen voor in de sectie 482-voorschriften van de Schatkist en de IRS, niet in de statuten zelf, en voor wijzigingen in de regelgeving is geen wettelijke goedkeuring vereist. Het regelgevend stelsel volledig afstemmen op de OESO-normen is misschien niet de beste optie in de Verenigde Staten, die een enigszins unieke benadering hebben van verrekenprijzen en een geschiedenis van weerstand hebben tegen multilaterale normen. Maar de gemengde staat van dienst van de IRS suggereert dat het, net als de CRA, mogelijk sterkere wettelijke bepalingen nodig heeft om agressieve winstverschuivingsregelingen door grote multinationals te bestrijden.

Helaas lijkt een reeks post-TCJA sectie 482-regelgevingsprojecten die consequent verschijnen in de jaarlijkse prioritaire begeleidingsplannen van Treasury en IRS in de nabije toekomst te zijn vastgelopen. Dit kan een weerspiegeling zijn van de gevaren die worden veroorzaakt door de recente golf van uitdagingen op het gebied van de geldigheid van de regelgeving onder de Wet op de administratieve procedure, schaarse middelen, interne meningsverschillen, een combinatie daarvan, of iets heel anders. Maar de raadplegingen in Canada en het VK zouden er in ieder geval aan moeten herinneren dat wijzigingen in het Amerikaanse verrekenprijsregime al lang op zich laten wachten.