Geestesziekte mag niet uit het zicht worden gehouden

Maar dr. Alvin Pam, de directeur psychologie van Bronx State, was het daar niet mee eens, en binnen een jaar na behandeling onder zijn leiding gebeurde er een schijnbaar wonder. Gedeeltelijk als gevolg van een positieve reactie op een antipsychoticum dat Robert nog nooit eerder had gebruikt, was de verandering in zijn gedrag zo ingrijpend dat het personeel hem begon voor te bereiden op ontslag. Robert was helder van geest; zijn wanen, trillingen en driftbuien verdwenen. In misschien wel het duidelijkste teken van zijn verbeterde geestelijke gezondheid, keerde zijn gevoel voor humor terug. Dr. Pam belde me op een middag om te vertellen dat Robert, nadat hem was gevraagd om een ​​urinemonster te geven voor een routinematig medisch onderzoek, de fles vulde, hem naar een verpleegster bracht en de fles vervolgens terugtrok. ‘Ik wil graag een ontvangstbewijs, alstublieft,’ zei hij.

Ongeveer een week later belde Robert me op een avond en begon te schreeuwen: ‘Alan is weg! Alan is weg! Alan is weg!”, waarna hij ophing. Toen ik terugbelde, weigerde hij aan de telefoon te komen, en toen ik Dr. Pam de volgende ochtend belde, vertelde hij me dat Alan, de maatschappelijk werker van Robert, met wie hij een uitstekende band had, was overgeplaatst naar een ander staatsziekenhuis zonder waarschuwing. In de dagen en weken die volgden op het vertrek van Alan, kreeg Robert driftbuien, hallucinaties, lichamelijke trillingen, irrationele angsten en paniekaanvallen, en hij werd beurtelings gevaarlijk manisch en depressief. Het zou meer dan een jaar duren voordat het ziekenhuis hem weer zou voorbereiden op ontslag.

Waarom werkte de medicatie die dinsdag zo goed werkte op woensdag niet meer? Ik ben ervan overtuigd dat een van de redenen is dat Robert werd beroofd van een relatie die een cruciaal element was geweest in zijn leven en dus in zijn herstel.

Dankzij het geduld en de vriendelijkheid van het personeel van Bronx State en het behandelplan dat Dr. Pam voor hem had opgesteld, herstelde Robert uiteindelijk na het vertrek van Alan. Hij werd ontslagen in 1999, en na bijna 40 jaar in psychiatrische instellingen van de stad en de staat te hebben gezeten, kon hij twaalf opeenvolgende jaren in een woning onder toezicht wonen. Hij reisde alleen door de stad, had parttime banen en genoot van de beste jaren van zijn volwassen leven.

Volgens het National Institute of Mental Health lijden meer dan 14 miljoen Amerikanen aan een geestesziekte die “resulteert in ernstige functionele beperkingen”, en meer dan drie miljoen mensen ervaren deze beperking op een langdurige, chronische basis. Onlangs hebben de media veel aandacht besteed aan de Amerikaanse geestelijke gezondheidscrisis, waarbij de rol van politiek en financiering, het medische establishment, nieuwe behandelingen voor depressie en geestelijke gezondheid van tieners werden besproken. Politici en de media geven mensen met een psychische aandoening vaak de schuld van de recente toename van gewelddadige criminaliteit en dakloosheid (naar schatting heeft een derde van de mensen die dakloos zijn een ernstige psychische aandoening). In feite zijn mensen met een psychische aandoening veel vaker slachtoffer van misdrijven dan daders; misdaden door mensen met een psychische stoornis hebben meestal iets te maken met drugsverslaving.

Grotendeels genegeerd in deze discussie is wat te doen met de miljoenen mensen die, zoals Robert, lijden aan een chronische, ernstige psychische aandoening. Hoe langer ze “gek” zijn, hoe meer ze “uit het zicht” blijven voor hun familie en vrienden, vaak achtergelaten in psychiatrische instellingen, gevangenissen, opvanghuizen of op straat.

In de jaren na Roberts ontslag uit Bronx State werkte ik aan een boek over mensen die vanwege een psychische aandoening waren opgenomen, sommigen al meer dan twaalf jaar, maar die, in tegenstelling tot Robert, weer een volwaardig leven hadden gekregen. Het waren doktoren, leraren, advocaten, bewaarders, filmproducenten en maatschappelijk werkers. Sommigen schreven hun herstel toe aan medicijnen of een bepaald programma; sommigen zeiden dat ze God hadden gevonden.

Maar ze zeiden allemaal, zonder uitzondering, dat het belangrijkste element in hun herstel een voortdurende relatie met een individueel mens was. Meestal was deze persoon een professional – een maatschappelijk werker, psycholoog, verpleegster of arts. Soms was het een predikant of een familielid. Maar in alle gevallen werd herstel mogelijk gemaakt door een persoon die in feite zei: “Ik geloof in uw vermogen om te herstellen – om een ​​beter leven te hebben – en ik blijf bij u totdat u dat doet.”

Tijdens Roberts twee jaar in Bronx State, wees Dr. Pam een ​​psychiatrische bewoner toe om hem te bezoeken voor elementaire, ouderwetse gesprekstherapie, gedurende minstens een uur per week. In andere ziekenhuizen en residenties smeekte ik de beheerders om elke vorm van psychotherapie voor Robert – om iemand regelmatig met hem te laten praten en hem te leren kennen in al zijn complexiteit en uniciteit. Elke keer kreeg ik hetzelfde antwoord: “Geen middelen.”

Grotendeels dankzij de uitstekende behandeling die Robert op een kritiek punt in zijn leven kreeg, slaagde hij erin om, met grotendeels intacte geest, geest en gevoel voor humor, te overleven tot dezelfde leeftijd die onze vader bereikte. Miljoenen anderen – gek, dakloos, verlaten, verwaarloosd, gedrogeerd, verward – hebben veel minder geluk. Toch blijven ze minstens zo ingewikkeld en menselijk als de rest van ons, en als we de middelen kunnen vinden om ze de zorg te geven die ze nodig hebben, krijgen ze misschien een kans om leiding te geven aan wat we maar al te vaak als vanzelfsprekend beschouwen: onze glorieus onvolmaakte leeft.

-Dhr. Neugeboren is een schrijver wiens boeken “Imagining Robert: My Brother, Madness, and Survival” bevatten.