Vermijd een standaard SVB-stijl en pas uw investeringen aan uw doelen aan

“Held-to-maturity” is een uitdrukking die veel is gebruikt in de dagen na de implosie van Silicon Valley Bank. Dit is wat het betekent, waarom het ertoe doet en hoe u SVB kunt vermijden‘S

VB
fatale fouten in uw eigen persoonlijke financiële planning.

SVB ontving enorm veel deposito’s van ondernemende durfkapitaalbedrijven in de post-pandemische hoogconjunctuur van eind 2020 tot en met 2021. Destijds was de Fed Funds-rente een verheven nul, nul, nada. Dus om iets – wat dan ook – te verdienen, belegde SVB in schuldinstrumenten van hoge (ish) kwaliteit met langere looptijden, zoals door hypotheken gedekte effecten, en plaatste ze in hun “tot einde looptijd aangehouden” investeringsboek.

Ze wisten dat als de rente zou stijgen, die schuldbewijzen op papier aan waarde zouden verliezen, maar als ze zouden wachten tot ze vervallen, zouden ze toch een terugbetaling van hun hoofdsom en wat rente onderweg moeten ontvangen. Maar toen de Fed de rente verhoogde, begonnen de bankklanten van SVB – meestal grote instellingen – hun geld terug te eisen, waardoor de bank gedwongen werd aanzienlijke verliezen te nemen in die instrumenten die tot einde looptijd worden aangehouden, ruim voor hun vervaldatum.

Naarmate de verliezen groter werden en opnames versnelden tot een Het is een geweldig leven tempo, de collectieve freak-out resulteerde in een regelrechte mislukking van de bank voordat je zelfs maar klaar was met het invullen van je March Madness-bracket voor de kantoorpool.

De fundamentele mislukking hier was dat Silicon Valley Bank haar activa en passiva verkeerd afstemde op haar tijdschema’s. Ze investeerden voor de lange termijn met geld dat op korte termijn nodig zou kunnen zijn, en het eindresultaat was een spraakmakende mislukking.

Hoewel uw persoonlijke financiële situatie misschien niet zo snel de nationale krantenkoppen zal halen, kan het veel pijnlijker voor u zijn als uw investeringen en uw tijdlijnen niet op elkaar aansluiten.

De meeste beleggers weten bijvoorbeeld dat aandelen langetermijninvesteringen zijn, niet geschikt voor geld dat u op korte termijn nodig zou kunnen hebben. Het is zelfs redelijk om te suggereren dat geld waartoe u binnen de komende vijf of misschien zelfs tien jaar toegang moet hebben, niet in de aandelenmarkt moet worden geïnvesteerd.

Minder beleggers zijn zich ervan bewust dat obligaties ook geld kunnen verliezen. Of, in ieder geval, velen wisten het pas toen ze naar hun beleggingsoverzichten aan het einde van het jaar 2022 keken, toen de gemiddelde, alledaagse obligatieposities dubbelcijferige verliezen boekten. Natuurlijk is het bij gediversifieerde obligaties minder waarschijnlijk dan bij aandelen dat u tien jaar lang in een afglijding terechtkomt, maar vooral als u met pensioen gaat – wanneer portefeuilleverliezen kunnen worden verergerd door inkomensverdelingen – bestaat het risico dat uw beleggingen niet overeenkomen met uw doelen. heel echt.

Maar wat zijn de instrumenten waaruit de meeste portefeuilles bestaan ​​die bedoeld zijn om inkomen voor gepensioneerden te creëren? Aandelen en obligaties.

En wat is de belangrijkste reactie van de financiële sector op dit dilemma geweest? Vertrouw ons; het komt allemaal goed.

En inderdaad, het mag. Statistisch gezien zal een standaard 60/40-portefeuille waarschijnlijk een groot aantal marktscenario’s overleven, uitgaande van een redelijk opnamepercentage van bijvoorbeeld 4% of 5%. Maar statistieken brengen geen eten op tafel, en alles is mogelijk, vooral als het gebrek aan vertrouwen van gepensioneerden in de barre tijden resulteert in een persoonlijke run op de portefeuille – ze gaan naar cash en missen de volgende marktstijging.

Daarom stellen sommigen een creatievere aanpak voor die de samenstelling van de portefeuille vertaalt in meer real-life taal en investeringsdoelstellingen koppelt aan de juiste tijdsbestekken.

Je zou bijvoorbeeld kunnen stellen dat er eigenlijk maar vier verschillende dingen zijn die je met je geld kunt doen:

U kunt 1) groeien het voor de toekomst; 2) beschermen het in geval van nood; 3) geven het aan erfgenamen, oorzaken of de belastingplichtige; of, misschien wel het belangrijkste, 4) je kunt het gebruiken live af door het creëren van inkomen.

En hoewel het misschien mogelijk is om een ​​enkele, gediversifieerde portefeuille van aandelen en obligaties in te zetten om deze allemaal na te streven, kan het optimaal zijn om specifieke strategieën te hebben voor elk van deze vier uitgavencategorieën, elk met zijn eigen passende risicoblootstelling en tijdshorizon.

“Portefeuilles zijn van oudsher meer ontworpen voor portefeuillebeheerders dan voor de belegde consumenten”, zegt Tony Welch, Chief Investment Officer van de in Atlanta gevestigde vermogensbeheerder SignatureFD. “De industrie heeft zich zo sterk gericht op risicogecorrigeerd rendement dat we het voor angst gecorrigeerde rendement hebben verwaarloosd.”

Het maakt niet uit hoe goed een portefeuille conceptueel is ontworpen, als een belegger op het slechtste moment afhaakt, is alle moeite voor niets. Welch legde verder uit dat wanneer hij met echte mensen praat over portefeuilleconstructie die zowel op hun welzijn als op hun rijkdom is gericht, “Je voelt deze overweldigende uitademing en je realiseert je dat hun kansen om vast te houden aan de strategie waarschijnlijk veel groter zijn. .”

Deze praktijk combineert de wiskunde van de investeringstheorie met gedragsfinanciering, en het idee van het “bucketten” van investeringsdollars om aan meer specifieke beleggersbehoeften te voldoen, wordt “mental accounting” genoemd. Laten we bijvoorbeeld eens kijken naar slechts twee van de bovenstaande doelstellingen en hoe een strategie als deze kan worden toegepast: Leef en groei.

Vanwege de volatiliteit die inherent is aan beleggen in aandelen, kan een belegger die met pensioen is, verstandig tot 10 jaar aan inkomstengenerering opzij zetten in een “levende” emmer, conservatief genoeg belegd om bittere verveling op te wekken. Afhankelijk van de risicotolerantie en situatie van de klant, kan het worden gevuld met kortlopende staatsobligaties, FDIC-verzekerde depositocertificaten of zelfs vaste of geïndexeerde annuïteiten met hoofdbescherming.

Het doel van deze doelgerichte portefeuille zou zelfs kunnen zijn om de hoofdsom uit te geven [gasp]maar dat is oké, want het geeft de belegger de vrijheid om nog agressiever te zijn met zijn of haar “groei”-portfolio, wetende dat het de komende tien jaar niet meer hoeft te worden aangeraakt.

Met een eenvoudige strategie als deze is de kans groter dat een belegger de krantenkoppen negeert die schreeuwen over de volgende financiële crisis, een pandemie of een bankdebacle, en in plaats daarvan vertrouwt op zijn onsexy live portefeuille voor al zijn inkomensbehoeften in het heden.

De uitdaging voor onstuimige portefeuillebeheerders en financieel adviseurs met goede bedoelingen is dat ze mooi samengestelde portefeuilles willen creëren om het voor risico gecorrigeerde rendement te maximaliseren. Maar ze delen geen Oscars uit voor portfolio’s.

Ironisch genoeg is de beste portefeuille niet per se degene met het hoogste rendement, maar degene die een belegger beter kan begrijpen en waar hij zich aan kan houden. Daarom moeten we overwegen om zowel gedragswetenschap toe te passen bij het samenstellen van portefeuilles als de wetenschap van beleggen om de best mogelijke uitkomst voor beleggers te garanderen.