Advies | Carolyn Hax: Mam denkt dat de dood van hun stiefvader de breuk met kinderen zal herstellen

Het lijkt erop dat mijn moeder de dingen eindelijk ziet voor wat ze werkelijk zijn. Maar aangezien hij in slechte gezondheid verkeert, heeft ze een houding aangenomen van: “Als hij eenmaal sterft, kan ik eindelijk x, y en z doen”. En ze begrijpt niet waarom we niet meedoen aan deze plannen om ons te herenigen als één grote, gelukkige familie.

Mijn beide zussen wonen buiten de staat en ze wil wanhopig dat ze terug verhuizen. Het probleem is dat niemand dat echt wil. Wij houden van haar. En begrijp dat ze een product is van haar eigen opvoeding (haar vader was nog erger, op gewelddadige manieren). Maar we gaan niet in op haar verzoeken om diepere connecties.

De laatste tijd heeft ze echt aangedrongen op meer bezoeken en om mijn zussen met schuldgevoelens te laten verhuizen. Elke keer lijkt ze in de war waarom zij de enige is die geïnteresseerd is.

Vertellen we het haar? Laten we haar weten dat ze dit zichzelf heeft aangedaan? Alle jaren dat ze onze emotionele behoeften voor het laatst opzij zette, moedigde ons alleen maar aan om ons terug te trekken en geluk buiten haar te vinden. Een hatelijk, gekwetst innerlijk kind in mij wil alles aanwijzen en alles tot in detail uitleggen. Een ander deel vindt dat we niets hoeven te doen/zeggen omdat zij het zou moeten weten. Is er een middenweg waarvan we ons niet bewust zijn?

Anoniem: Beide delen van jou denken na over reacties die erop gericht zijn je moeder te straffen.

Er zijn manieren om de waarheid te vertellen naast ‘alles in detail’.

Er zijn manieren om iets te laten rusten naast zwijgen en achterhouden.

Er zijn manieren om eerlijk met haar om te gaan die niet bestraffend zijn, maar in plaats daarvan medelevend, zowel voor haar als voor haar volwassen kinderen. Er zijn redenen om met haar om te gaan die praktisch, nuttig, kalmerend en barmhartig zijn. De status-quo van haar schuldgevoelens, grijpende wanhoop vermindert jullie allemaal, dus versoepeling helpt iedereen.

Dus ja, er is een enorme middenweg.

Die middenweg is waar je je moeder de waarheid vertelt om haar te helpen haar eigen familie te begrijpen, of haar te verlossen van de spanning van het niet weten (zodat ze zich terugtrekt, alsjeblieft?), of haar een kans geeft om de emotionele schade aan te pakken. . Maak uw keuze of voeg uw eigen toe.

Die middenweg is waar je haar een vriendelijke, bewerkte maar compleet genoeg waarheidscapsule geeft om haar keuzes in de realiteit te gronden. Ze kiest er misschien niet voor om het te gebruiken, maar ze zal het tenminste hebben:

‘Mam, als ik je goed hoor, geloof je dat een keer [Jerk] buiten beeld is, gaan we terug naar het soort saamhorigheid dat we eerder hadden. Is dat hoe jij het ziet?” Luister goed naar haar antwoord; ze begrijpt haar kinderen misschien beter dan ze laat blijken. Ze weet misschien ook precies hoeveel ze verprutst heeft en hoe nutteloos haar pogingen zijn om dat weg te wensen of te veroordelen.

Maar als haar antwoord geen zelfbewustzijn heeft, dan: “Ik spreek alleen voor mezelf, ik zal niet zomaar een schakelaar omdraaien van het ontsnappen uit mijn ouderlijk huis naar weer naar binnen willen.” En, indien van toepassing: “Ik voelde dat mijn emotionele behoeften op de laatste plaats kwamen. Niet alleen om [Jerk]maar ook voor jou, omdat je zo met hem bezig was.

Jouw woorden natuurlijk, maar dat is het idee.

Terwijl ik hier ben: “Zou moeten” is ook een bestraffend woord en concept. Er zijn veel dingen die we “zouden moeten” weten en zeggen en doen. Je moeder “had” je moeten beschermen, ja, absoluut – en “had” moeten vermijden / niet trouwen / scheiden van de klootzak, en “zou” moeten weten dat jullie allemaal diep geraakt waren door het feit dat ze deze dingen niet deed. Het is ook aantoonbaar dat je haar ‘zou moeten’ behandelen als een medeslachtoffer, of ‘had’ eerder eerlijk tegen haar moeten zijn, of ‘zou moeten’ begrijpen dat je meer genuanceerde opties hebt dan de schuld te geven of koud te laten. We “zouden” dankbaar moeten zijn voor woordlimieten, want “zou moeten” heeft geen einde.

Het punt is dat het verleden ons niet zo goed kan vertellen wat er toen mogelijk was. Het is veel beter om ons te helpen zien wat er nu mogelijk is (vooral in combinatie met therapie, zoals gerechtvaardigd en mogelijk).

Met betrekking tot je moeder kan dat het kiezen van een constructieve weg voorwaarts zijn: het haar vertellen eenmaal hoe je je nu voelt, waarom, wat je denkt zal dat veranderen, als er iets is – en dan geduldig, schuldbestendig en trouw aan je principes zijn terwijl ze haar eigen reactie vormt.