De hond van mijn vader beet van mijn neus – nu groeit er haar op mijn gezicht

Een vrouw die het puntje van haar neus verloor bij een gruwelijke hondenaanval, ervaart enkele hindernissen bij haar herstel.

Trinity Rowles werd in september vorig jaar aangevallen door de reddingshond van haar vader.

Rowles, 20, heeft tot nu toe vier operaties ondergaan en zal er nog zes aan haar gezicht krijgen. Maar één operatie – een huidtransplantatie – zorgde voor een grote gezichtsverandering.

De huidtransplantatie gebruikte huid van de bovenkant van haar voorhoofd en hoofdhuid, wat betekent dat Rowles nu haar heeft dat uit de huid van haar gereconstrueerde neus groeit.

De Pitbull-Bulldog-mix van haar vader, genaamd Irish, beet het puntje van haar neus af, zette zijn tanden in haar armen en sleepte haar over de grond.

Rowles zei dat de aanval “zo vreemd” was voor de hond.

Advertentie

Advertentie

“Iers was de reddingshond van mijn vader. Hij had hem ongeveer vijf jaar gehad en hij was net een hele grote teddybeer. Hij was zo lief en heel zacht. Ik ging altijd rond om hem te zien, en ik zorgde zelfs voor hem als mijn vader de stad uit was, ‘zei ze.

Maar tijdens een bezoek aan het huis van haar vader op de dag dat Irish haar aanviel, hadden zij en haar vader ruzie gekregen, waardoor een “verhitte omgeving” was ontstaan ​​die de aanval mogelijk had veroorzaakt.

“Dit soort rassen zijn erg emotioneel en het is niet het beste voor ze om ze in conflictsituaties en emotionele situaties te plaatsen. Dieren kunnen maar op zoveel manieren communiceren’, zei Rowles.

Toen ze begon weg te lopen, viel Irish aan. Rowles begon toen te schreeuwen dat de hond in haar neus beet.

Advertentie

Advertentie

Haar vader legde haar in de foetushouding en deed zijn best om haar te beschermen, maar de hond bleef bijten.

“Hij klampte zich toen aan mijn arm vast en begon ermee te touwtrekken alsof mijn arm speelgoed was, en sleepte haar over de tuin”, herinnert Rowles zich. “Toen liep Irish plotseling, als een druk op de knop, gewoon weg en ging op de veranda zitten.”

De vader en buren van Rowles kwamen helpen toen ze de politie en een ambulance belden. Terwijl ze wachtten op hulp, bracht haar vader Irish naar binnen.

“Toen de politie arriveerde, herinner ik me dat ik op een brancard werd gelegd en mijn vader ‘Doe het gewoon’ hoorde roepen voordat er geweerschoten klonken,” zei Rowles.

De aanval duurde maar een paar minuten, maar ze zei dat het voelde als de langste tijd van haar leven.

“Tijdens de aanval was het alsof ik in en uit de realiteit was. Mijn gevecht of vlucht begon maar wist nog steeds wat er met me gebeurde, ‘vertelde ze. “Ik wist dat ik werd aangevallen en gebeten, maar slechts tot op zekere hoogte. Ik voelde de pijn, maar ik had geen idee van de omvang van de verwondingen.”

Rowles bleef achter met verwondingen aan haar gezicht, oren en arm. Ze verloor veel bloed uit haar arm en zei: “Het was als een plas in mijn hand.”

“Ik werd naar het ziekenhuis gebracht en ik herinner me daarna niet veel meer. Mijn moeder ontmoette me daar en ze vertelde me dat de doktoren letterlijk hun handen in mijn armen staken vanwege de omvang van de wonden, ‘zei ze.

Advertentie

Advertentie

Ze lag vier dagen in het ziekenhuis om te beginnen, maar na een paar dagen naar huis te zijn geweest, moest ze terug voor een neusreconstructie.

De nasleep van het incident heeft het zelfvertrouwen van Rowles aangetast en het was moeilijk voor haar om met de fysieke veranderingen in haar gezicht om te gaan.

“Ik weet waartoe honden nu in staat zijn. Ik heb er nooit goed over nagedacht of welke schade honden kunnen aanrichten, ‘zei ze.

Rowles heeft ook te maken gehad met de mentale impact van de aanval.

“Ik slaap niet goed meer door mijn flashbacks en ik ben nu ook heel erg bang voor honden. Ik gebruik medicijnen en ga naar therapie om me te helpen omgaan met mijn PTSS, ‘zei ze.

Advertentie

Advertentie

Ondanks haar levensveranderende gezichtsveranderingen en PTSS, concentreert Rowles zich op de zilveren voering – een veranderde kijk op het leven.

“Het hebben van een bijna-doodervaring heeft mijn kijk op het leven veranderd, en ik ben erg dankbaar dat ik nog steeds hier ben, want het had veel erger kunnen aflopen”, zei ze. “Hoewel dit een levensveranderende en afschuwelijke ervaring is geweest, ben ik zo blij dat ik er nog steeds ben.”