Het concept van sculptuur: Thomas J Price “Beyond Measure” bij Hauser & Wirth DTLA

Thomas J Price’s “Beyond Measure” is de eerste uitgebreide solotentoonstelling in de Verenigde Staten van de in Engeland geboren Londense beeldhouwer, die zijn grootschalige bronzen figuren tentoonstelt die voor de LA-tentoonstelling zijn gemaakt, evenals een reeks marmeren hoofden, een plank met kleinere hoofden, een meer abstract gouden beeld, een schilderij en een kunstwerk dat is samengesteld uit een reeks fotografische afdrukken.

Als je de South Gallery van Hauser & Wirth in het centrum van Los Angeles binnengaat, word je geconfronteerd met een reeks meer dan levensgrote figuren, 9 tot 12 voet lang, weergegeven in de rechthoekige ruimte met kolommen van de galerij onder hoeken ten opzichte van elkaar, zodat je tussen en om hen heen moeten navigeren. Vier van de sculpturen zijn van zwarte vrouwen, nonchalant gekleed; een vijfde is van een jonge zwarte man, in een pak met dubbele rij knopen en nette schoenen.

Hoewel de sculpturen van Price op echte mensen lijken, zijn het geen letterlijke portretten. Price hield castingsessies in LA waar individuen werden geïnterviewd, gefotografeerd en in sommige gevallen 3D-gescand. Met behulp van een combinatie van moderne technologie die precisiesnijwerk en snelle fabricage mogelijk maakt, en traditionele technieken om de oppervlaktedetails te bewerken, creëerde Price vervolgens amalgamen – ‘Fictieve mensen die echte momenten uitbeelden’, zoals hij het noemt.

Hoewel de staande figuren van brons zijn, heeft Price ze bedekt met een chemische zwarte patina die hij heeft geformuleerd en die bijna lijkt op een plastic of rubberen harscoating, wat bijdraagt ​​aan het gevoel dat we naar een vastgelegd moment kijken, bevroren in tijd en plaats. Bij het maken van de sculpturen daagt Price zichzelf uit door zich af te vragen: hoe kunnen we technologie gebruiken om meer te zien? Om een ​​psychologisch moment te creëren? In zekere zin zijn deze vijf figuren onze gidsen, onze Virgils zo u wilt, die ons leiden in Price’s artistieke onderzoek.

Twee van de vrouwelijke figuren staan ​​met hun handen op hun heupen, twee houden hun telefoon vast. Ze lijken zelfbewust. Afgezien van de jonge vrouw in het beeld ‘A Place Beyond’, wier aandacht lijkt te worden vastgehouden door iets in de verte, kijken ze niet naar de kijker en betrekken ze de kijker op geen enkele directe manier.

Het beeld van de jongeman, ‘A Kind of Confidence’, daarentegen, verraadt een zekere angst.

“Het draait eigenlijk allemaal om zijn schoenen,” zei Price lachend. ‘Het pak past. Maar hij is er niet zo zeker van [the] flex in de titel. Ik denk dat dat ook komt doordat ik lang heb gewerkt met het idee dat kwetsbaarheid eigenlijk een kracht is.” De vraag is: hoe bewoont hij de ruimte waarin hij zich bevindt? Voelt hij zich minder dan anderen? Voelt hij dat hij wordt beoordeeld? ?

“Het gaat echt om zien, nietwaar?” zei Price tegen me, terwijl we tussen de Griekse en Romeinse sculpturen van de Getty Villa Malibu liepen, waar ik Price had gevraagd me te ontmoeten, want hoe eigentijds zijn werk ook is, zowel qua onderwerp als fabricage, zijn sculpturen verwikkeld in een gesprek met de oudheid .

Prijs is geboren en getogen in Londen. Als kind nam zijn moeder hem vaak mee naar musea zoals de National Gallery en het British Museum, waar hij gecharmeerd was van de kunst en vaak een schetsblok bij zich had. Hij volgde zowel het prestigieuze Chelsea College of Art als het Royal College of Art, beide in Londen.

Toen ik Price vroeg naar zijn ervaring op de kunstacademie, zei hij: “Ik had leraren die erg aardig voor me waren. Maar om eerlijk te zijn, toen ik met de figuur begon te werken, was het niet cool”, zei hij lachend. “Die generatie had figuratie afgewezen.”

In 2004 kreeg Price voor een studentenshow een grote muur om een ​​van zijn stukken tentoon te stellen. Wat Price uiteindelijk liet zien, was een werk dat hij ‘Mixed Feelings about Bus Drivers’ noemde, een heel kleine gipsen buste van een hoofd van een zwarte man, op een sokkel van goedkoop hout die met slechts één schroef aan de muur was bevestigd en een klein deel van de hem toegewezen ruimte.

Price herinnert zich de reactie destijds als “Wat?” “Toen besefte ik dat ik de betekenis zie die hier wordt gemist,” vertelde Price me, en dat hij “die ruimte moest blijven bewerken”. Price realiseerde zich dat, omdat de conceptuele ruimte waarin zijn werk zich begaf, niet interessant was voor het establishment van de kunstacademie, het een ruimte was die hij kon bewonen en zich eigen kon maken. “Ik had me niet precies gerealiseerd hoe, maar op dat moment had ik gewoon instinctief zoiets van, dat is interessant. Dus stortte ik me er gewoon in.” Dat werk bevindt zich nu aan het uiteinde van de galerij bij Hauser & Wirth, een onopvallende Rosetta-steen voor de huidige tentoonstelling, waarmee de onderzoeken worden gelanceerd die centraal staan ​​in mateloos, zoals:

Wie neemt ruimte in? Wie wordt gewaardeerd? Wat is hun waarde? Waarom worden sommige mensen meer gewaardeerd dan andere? Wie wordt als een held beschouwd? Hoe ziet heldhaftig eruit – of zoals de Blackgama-bontcampagne het lang geleden verwoordde: wat wordt een legende? En, zoals Price het uitdrukte: “Wat voor rol spelen portretten en sculpturen… Wat is een monument en wat is monumentaal?” Wat geeft een object, of een persoon trouwens, status?”

Bij de Getty Villa verwonderde Price zich over de harmonieuze architectonische proporties van het gebouw, met zijn zuilengalerijen, binnenplaats en de Wow! factor wanneer men voor het eerst naar de tuin gaat. Price was vooral onder de indruk van de manier waarop de Romeinen perspectief konden gebruiken om de ogen te richten op bepaalde elementen van het reflecterende zwembad en de tuinen.

Price merkte op dat zijn sculpturen zo in de galerij in het centrum waren geïnstalleerd dat de kolommen daar, zoals die in de Getty Villa, “hetzelfde gevoel van afstand creëren … zodat je met schaal kunt worden geconfronteerd”.

Price beschouwt zichzelf niet echt als een figuratieve beeldhouwer, omdat hij abstracte personages creëert en de problemen waarmee hij wordt geconfronteerd bij het maken van de sculptuur, de materialen, de details, zelfs de negatieve ruimte die wordt gecreëerd in de kromming van een arm of hoe een hoofd is klaar – dat zijn allemaal abstracties voor Price.

Voor Price gaan zijn sculpturen over ritme. “Het gaat erom wat je eruit haalt, of wat ik eraan toevoeg dat creëert [a] oppervlakteritme dat opbouwt….” Price voegde eraan toe: “Ik speel graag met de detailniveaus – waar het gebeurt en waar het niet gebeurt.” Negatieve ruimte, zei hij, is “zo geladen voor mij. Er zit iets zo krachtigs, dramatischs in dat potentieel, in die ruimte.”

In de Getty Villa was er een buste van een man die een toga droeg waarvan de plooien verbazingwekkend waren weergegeven – ik had hetzelfde gevoel toen ik naar de plooien in de broek van het pak van de jongeman keek in Price’s sculptuur. Als je goed kijkt, worden de details in Price’s werk bijna abstracte sculpturen op zich.

Dit geldt des te meer voor de marmeren hoofden in de tentoonstelling. De marmeren hoofden hebben allemaal een lege blik: de pupillen in hun ogen zijn allemaal uitgehold. “Ik wil dat we ze vullen… Ik wil dat we onszelf in de werken projecteren, om dat laatste stukje te voltooien van waar ze kijken…” Tegelijkertijd kan men echt de fijne handdetails zien die Price in het maken van met name het haar van de figuren, die op zichzelf abstracte composities zijn.

In de galerieloft Upstairs heeft Price een van zijn sculpturen “Power object” geplaatst. Bedekt met goud, ziet het eruit als een amoebe-achtige amorfe vorm, vergelijkbaar met een mini-Henry Moore-beeldhouwwerk. Price bekende echter dat het van alle stukken in de tentoonstelling het meest documentair is, aangezien het een afgietsel is van de binnenkant van zijn oor, dat hij vervolgens op zijn kant heeft gedraaid. De serie heet “Power Object” omdat het verwijst naar de kracht van goud, maar ook naar de kracht van luisteren. Luisteren en gehoord worden, en spreken en niet gehoord worden en de afwezigheid van macht wanneer je moet luisteren – bijvoorbeeld onder de Britse Section One-wet, hun versie van “Stop and Frisk” die de politie macht geeft over zwarte mannen, waarvoor ze moeten luister – of onder ogen de gevolgen.

Evenzo bevindt zich onder de werken die bij Hauser & With worden tentoongesteld een schilderij dat Price heeft gemaakt en dat het eerste in een serie is. Het canvas ziet eruit als een reeks brede penseelstreken, volkomen abstract – maar in feite is het eigenlijk een diagram, gedicteerd door waar het oog op een foto terechtkomt en hoe het het leest.

Ten slotte bevindt zich langs de muur van de ingang een verzameling van 18 fotografische afdrukken die samen een serie vormen met de naam “Hand Arrangement (The Complex Journeys of a Simple Form). In 2010 ontving Price een Helen Chadwick Fellowship en bracht hij vier maanden door in het British School in Rome, waar hij veel tijd doorbracht in hun bibliotheek om door hun grote boeken over klassieke beeldhouwkunst te bladeren.

Price herinnerde zich dat hij vaak kopieën maakte of foto’s maakte van beelden die hem opvielen. Toen hij zijn eigen hand de pagina in een van de afbeeldingen zag vasthouden, inspireerde dat hem om deze serie te maken, waarin we Price’s armen en handen zien interageren met de pagina’s van de kunstboeken: voltooien, inlijsten en uiteindelijk het gebaar worden dat aanwezig is in het werk. De serie zet vraagtekens bij de betekenis van herkomst; en hoe belang en identiteit worden gevalideerd. Door zijn eigen handen in het frame te plaatsen, verdedigt Price zijn eigen plaats door tussenbeide te komen en, in ruimere zin, door de klassieke traditie voort te zetten en uit te breiden.

Toen ik naar de 18 afbeeldingen aan de muur keek, en vervolgens naar de staande figuren en bustes, zowel grote als kleine, van Price’s werk, voelde ik plotseling een moment van ontheemding, van transport, alsof we nog steeds ronddwaalden in de Getty Villa.