In New York, een voortreffelijk onderzoek naar de geschiedenis – en toekomst – van kant

Voor “Threads of Power” creëerde Kanagy-Loux een kraag van kloskant in rode zijde, geïnspireerd op iconografie die voorkomt in een ander tentoongesteld werk: een 17e-eeuwse Italiaanse kanten rand die het Hebreeuwse bijbelverhaal uitbeeldt van Judith die de Assyrische generaal Holofernes onthoofdt, die haar stad belegerde. Judith wordt al lang gevierd als een feministisch icoon, en de onthoofding van Holofernes – afgebeeld met bloederige tabloidpracht door de Italiaanse barokschilder Artemisia Gentileschi – een bewering van vrouwelijke kracht die ons #MeToo-moment waardig is. De bloedrode halsband van Kanagy-Loux verwijst naar het geweld dat schuilgaat achter veel van de delicate voorbeelden van bovenaardse vrouwelijke behendigheid die hier te zien zijn.

Zijn de ogen bijvoorbeeld blind geworden door het gefilterde daglicht van een raam of door kaarslicht, om de verbluffende 18e-eeuwse naaldkanten kelkdeksel te creëren waarvan de zijden en gouden draden een wervelende symfonie van bloemen en bladeren volgen? Boven, in een gedeelte over kerkelijk kant, was een kazuifel bestaande uit sculpturaal wit linnen point de Venise-kant gelaagd over roze zijde, bestemd om uitsluitend te worden gedragen door een priester die dienst doet tijdens de mis op de vierde zondag van de vastentijd. Droomden de nonnen die misschien honderden uren besteedden aan het maken van de bloemrijke voluten ooit van andere werelden? Welke tol werd geëist van het geduld en de vastberadenheid die werden geëist van bekwame en hoogopgeleide vrouwen, die zonder de bescherming van een gilde werkten, om bij de haard te zitten, hun voet misschien wiegend in een wieg, en jarenlang arbeidden aan het maken van versieringen die nooit zouden lukken? hun eigendom zijn?

Met wazige ogen en tollend hoofd was het een soort opluchting om aan te komen (op de derde verdieping van de tentoonstelling) aan het einde van de 19e eeuw en de uitvinding van industrieel geproduceerd ‘chemisch kant’. De stad St. Gallen speelde een leidende rol bij de ontwikkeling van deze techniek, waarbij machinaal borduren op zijdegrond werd gedoopt in chemicaliën die de grond oplosten en de geborduurde draden achterlieten om een ​​overtuigende imitatie van handgemaakte kant te vormen. (Tegenwoordig overheersen meer milieuvriendelijke productiemethoden.)

Het was opwindend om in de laatste zaal van de tentoonstelling en te midden van de kanten creaties van naoorlogse couturiers – Dior, Givenchy, Yves Saint Laurent, et al. – een glimp op te vangen van de toekomst van kant. De computergegenereerde Hypertube-kant van de fabrikant Jakob Schlaepfer uit St. Gallen (klodders siliconen gerangschikt in kantpatronen uit het archief) is bijvoorbeeld gebruikt door Yang Li, Comme des Garçons, Iris van Herpen en anderen.