Whisky van de week: Michter’s Celebration Sour Mash is de ultieme ‘Event Pour’

Er zijn bepaalde whisky’s die niet zomaar drankjes zijn, het zijn evenementen. Dranknerds zullen jubelen: ‘En toen brachten ze de Weller 12!” Of schep terloops op: “Ik heb een geweldige deal gekregen voor dit Johnnie Walker Blue Label.” Of verwonder je: “Ik kon niet geloven dat ik echt een fles Yamazaki 25 in die winkel vond!” We hebben allemaal onze witte walviswhisky’s, en geen enkele is meer alomtegenwoordig dan Pappy Van Winkle. Het is de tarwebourbon die verzamelaars, investeerders, speculanten en macho-verkwisters naar voren brengt, van wie er maar weinig weten wat een tarwebourbon is. Wat zij Doen weet is dat het moeilijk te vinden is en veel kost, en daarom moeten ze het hebben.

Pappy was, in de nasleep van de opmars van de Amerikaanse whisky in de afgelopen tien jaar, de ultieme “event” schenking. Er toegang toe hebben, of het nu in een chique bar was of gewoon een glas uit de fles van een rijke vriend, was een groot probleem, iets om tot vervelens toe over te posten op sociale media. De belofte van een halve ounce Pappy was het waard om in lange rijen te wachten op whisky-evenementen, terwijl je de honderden andere flessen oversloeg. Maar hoezeer Pappy ook doorgedrongen is in het bewustzijn van het publiek, in de wereld van high-end whiskyverzamelaars, speelt het nu vaak de tweede viool na Michter’s, wiens zeldzaamste bourbons en ryes regelmatig records vestigden op de secundaire markt en op veilingen. En voor degenen die echt willen, weet je, drankje hun whisky in plaats van oppotten, ze smaken ook nog eens fenomenaal.

In 2013 bracht Michter’s Celebration Sour Mash uit, een blend van bourbons en ryes van 10 tot 30 jaar oud. In die tijd was het de duurste Amerikaanse whisky die ooit is uitgebracht, met een prijs van $ 4.000 voor een van de 273 geproduceerde flessen. Het leverde meer dan een paar opgetrokken wenkbrauwen op. De prijs plaatste het vierkant in een klasse met de duurste Schotse single malts en cognacs, en terwijl de Amerikaanse whiskymarkt aan het opwarmen was, werd het nog niet beschouwd als de gelijke van Scotch, althans vanuit het oogpunt van verzamelaars/investeerders. En Michter’s, hoewel hoog aangeschreven onder whiskyliefhebbers, was verre van een begrip. Het had toen nog niet eens een eigen distilleerderij — Celebration was een combinatie van ingekocht product en whisky gedistilleerd door Michter’s oorspronkelijke meesterdistilleerder, Willie Pratt, in andere distilleerderijen (de president van het merk, Joe Magliocco, noemt het “koken in andermans Keukens”).

De gok bleek enorm succesvol te zijn – de originele partij Celebration was uitverkocht, net als de volgende twee bottelingen, in 2016 en 2019. De flessen uit 2013 zijn nog steeds online te vinden, maar ze zullen je ongeveer tien keer meer opleveren dan ze oorspronkelijk kosten tien jaar geleden. De vierde editie, Viering Zure Mash 2022, ligt nu net in de schappen (de uitrol was enigszins vertraagd vanwege problemen met de toeleveringsketen met de verpakking), hoewel met slechts 328 beschikbare flessen en een adviesprijs van $ 6.000, het niet iets is dat je gemakkelijk bij je op de hoek zult vinden slijterij. Het is een blend van drie bourbon- en vier roggevaten, allemaal gedistilleerd en gerijpt in Kentucky en geselecteerd door Master Distiller Dan McKee en Master of Maturation Andrea Wilson. Gebotteld op een vatsterkte van 56,4% ABV, varieert de leeftijd van de vloeistof van 12 tot meer dan 30 jaar. Een deel ervan dateert zelfs uit de begindagen van Michter’s zoals we die nu kennen, nadat Magliocco eind jaren negentig het ter ziele gegane merk nieuw leven inblies.

Een voorproefje van de nieuwe Celebration laat zien hoe ver Michter’s de afgelopen tien jaar is gekomen. De 2013 was verbluffend, maar hij smaakte naar zijn leeftijd, met veel eikenhout, leer en gepeperde kruiden vermengd met tonen van vanille, donker fruit en honing. De 2022-editie is opmerkelijk genoeg een veel zachtere, leeftijd-tartende whisky, ook al zijn sommige componenten ouder. De neus is nootachtig en eikenachtig, maar fris en levendig – alsof je meer door een bos loopt dan door een vat te neuzen. In de mond is het rijk en chocoladeachtig, met een beetje kruiden, hints van melasse en, als je het lang genoeg op de tong laat intrekken, gekonfijte sinaasappel. De afdronk is lang en aanhoudend, met overheersende chocolade en licht eikenhout.

Vieren is zo’n evenement dat eigenaren van een fles het jarenlang kunnen vasthouden, wachtend op een gelegenheid die het waard is om het te openen. Verdorie, als ik de farao-route zou willen volgen, zou ik ermee kunnen worden begraven (alleen al het uitgebreide pakket, inclusief een brief ondertekend door meester-distilleerder Dan McKee, is de moeite waard om naar de onderwereld te sjouwen). Een handvol high-end staven hebben het wel in voorraad, hoewel een onsje van het spul letterlijk evenveel kost als een ons goud. Maar het drinken van deze buitengewone whisky is inderdaad een evenement, en niet alleen vanwege de prijs.