Analyse | DeSantis speelt in op de Amerikaanse divisies terwijl hij de campagne van 2024 voorbereidt

Wat naar voren is gekomen, is een boodschap van het primaatschap van de rode staat (meestal in Florida) en de minderwaardigheid van de blauwe staat, van wat hij beschrijft als Florida’s cultuur van vrijheid en anti-waakzaamheid in contrast met het falende linkse bestuur in blauwe staten en de bedreiging voor vrijheid van een ” biomedische veiligheidsstaat” opgelegd door Washington.

Als Obama’s retoriek op zijn best ambitieus was (het land was al gepolariseerd en werd dat nog meer tijdens zijn presidentschap), dan is de boodschap van DeSantis confronterend, geframed als een conflict dat ronduit moet worden gewonnen. Praten over nationale eenheid, de valuta van veel succesvolle presidentskandidaten, is vluchtig tot onbestaande. Hij zwelgt in de links-rechts-divisies van het land in plaats van een uitweg te bieden.

DeSantis is de meest serieuze uitdager van voormalig president Donald Trump voor de Republikeinse nominatie van 2024, maar terwijl hij naar staten reist met wedstrijden begin 2024, krijgt hij nog steeds voet aan de grond als een nationale kandidaat. Zijn opvattingen over buitenlands beleid zijn bijvoorbeeld niet goed bekend. Vorige week baarde hij opzien toen hij in een verklaring aan Fox News de Russische invasie van Oekraïne omschreef als een “territoriaal geschil” waarin de Amerikaanse betrokkenheid niet in het belang van de nationale veiligheid van dit land was.

De verklaring, die contrasteerde met meer agressieve opvattingen over Oekraïne en Rusland in het verleden, bracht hem naar het Trumpiaanse kamp over de betrekkingen tussen de VS en Rusland (Trump was notoir zachtaardig tegenover de Russische president Vladimir Poetin). Sommige mede-republikeinen hadden scherpe kritiek op DeSantis. De redactionele pagina van Wall Street Journal, waarvan de redactie liever heeft dat Trump niet de 2024 GOP-genomineerde is, noemde de verklaring DeSantis’s “eerste grote fout”.

DeSantis wil niet praten over waar hij niet over wil praten. Hij geeft weinig media-interviews. Toen hij onlangs door The Times of London, een krant van Rupert Murdoch, onder druk werd gezet om zijn mening over Oekraïne toe te lichten, zei hij: “Misschien moet je iets anders bespreken? Ik denk dat ik genoeg heb gezegd.”

Hij heeft zichzelf tot een kracht in de Republikeinse politiek gemaakt door de manier waarop hij in Florida heeft geregeerd. Hij won lof voor het beheersen van de vernietiging veroorzaakt door de orkaan Ian. Tijdens de pandemie verzette hij zich tegen aanbevelingen van de federale regering tijdens het presidentschap van Trump door zich te verzetten tegen langdurige sluitingen van bedrijven en scholen en zich te verzetten tegen mandaten voor maskers en vaccins.

“Toen de wereld gek werd, toen gezond verstand plotseling een ongewone deugd werd, stond Florida als een toevluchtsoord van gezond verstand, een citadel van vrijheid voor mensen in de Verenigde Staten en zelfs over de hele wereld”, zei hij in de Reagan-bibliotheek. “We weigerden onze staat te laten afglijden naar een soort Fauciaanse dystopie [referring to Anthony Fauci, the now-retired infectious-disease specialist]waar de rechten van mensen werden ingeperkt en hun middelen van bestaan ​​werden vernietigd.”

Hij is in de loop van de tijd agressiever geworden in pandemische kwesties, waaronder een houding van vaccin-scepticisme.

Hij is misschien het best bekend omdat hij zich bezighoudt met cultuuroorlogkwesties, onder meer over wat er wel of niet wordt onderwezen op scholen en hogescholen over ras in de Amerikaanse geschiedenis en over LGBTQ-kwesties. Hij heeft de macht van de deelstaatregering gebruikt om het gedrag van particuliere bedrijven te beïnvloeden op een manier die maar weinig conservatieven op de vrije markt hebben gedaan. In de meest gevierde zaak nam hij het op tegen de Walt Disney Company, die hem had uitgedaagd wegens wetgeving die het onderwijzen van gender- en identiteitskwesties aan jonge schoolkinderen verbiedt.

Wat immigratie betreft, stuurde hij twee vliegtuigladingen migranten naar Martha’s Vineyard om zijn minachting voor het grensbeleid van de regering-Biden te benadrukken. In Florida probeert hij een einde te maken aan een beleid dat inwonende studenten zonder papieren, van wie velen als kind door hun ouders naar de Verenigde Staten zijn gebracht, toestaat om in-state collegegeld te betalen aan hogescholen en universiteiten. Dat beleid werd ondertekend door zijn voorganger, de Republikein Rick Scott, nu lid van de Senaat. DeSantis zegt dat de voorgestelde wijziging een inflatiebestrijdende zet is.

DeSantis is enorm populair in zijn thuisstaat en won de herverkiezing met 19 procentpunten. Republikeinen elders staan ​​te popelen om zijn maatregel te nemen. In zijn State of the State-toespraak zei hij over zijn bestuursstijl: “We hebben de experts getrotseerd. We versloegen de elites, we negeerden het gebabbel, we deden het op onze manier, op de Florida-manier. … We verzinnen geen excuses, we klagen niet, we boeken alleen resultaten.”

Minachting voor de blauwe staten spreekt door zijn retoriek. Andere staten “verpletterden hun burgers” terwijl Florida ze optilde, zei hij in zijn inaugurele rede. Andere staten “verwezen de vrijheid van hun volk naar de vuilnisbak”, terwijl Florida “sterk de spil van de vrijheid was”.

Hij wijst op de bevolkingsgroei van Florida en noemt zijn leiderschap tijdens de pandemie een katalysator voor de verschuiving. “Ik denk dat de pandemie ervoor zorgde dat mensen opnieuw gingen evalueren wie de leiding had over hun deelstaatregeringen, meer dan enige andere gebeurtenis in mijn leven”, zei hij.

Bevolkingsbeweging naar de Zonnegordel is een decennia oud verhaal, maar de recente groei van Florida is niettemin opmerkelijk. Volgens cijfers van de demograaf William Frey van de Brookings Institution heeft Florida de afgelopen drie jaar meer inwoners gekregen door binnenlandse migratie dan welke andere staat dan ook. Californië, New York en Illinois – favoriete doelwitten van de gouverneur – leidden de natie in bevolkingsverlies.

“Dit is het resultaat van beter bestuur in staten als Florida, en het was het resultaat van slecht bestuur in deze linkse staten”, zei DeSantis in de Reagan-bibliotheek.

Hoewel de staten die hij aanhaalde bevolking hebben verloren, moet worden opgemerkt dat de gouverneur van Californië, Gavin Newsom (D), zijn herverkiezing won met 18 punten en de gouverneur van Illinois, JB Pritzker, met 13 punten. De New Yorkse gouverneur Kathy Hochul (D) won haar verkiezing met zes punten minder.

In de komende twee maanden wil DeSantis zijn cv uitbreiden met wetgevende prestaties die hij kan meenemen in een presidentiële campagne. Op de agenda staat een focus op infrastructuur en huisvesting om de groeiende bevolking te ondersteunen, meer geld voor leraren en inspanningen om de macht van de lerarenvakbond te verzwakken, inspanningen om de prijzen van medicijnen te verlagen en een focus op milieubehoud. Hij wil ook een forse belastingverlaging. De wetgevende macht in Florida overweegt abortus na zes weken zwangerschap te verbieden. DeSantis zegt dergelijke wetgeving toe te juichen.

In Florida heeft DeSantis zijn koers kunnen uitzetten zonder serieuze tegenstand. De Democratische Partij is daar zwak en de Republikeinen hebben de wetgevende macht stevig in handen. Als hij president wordt, zou DeSantis worden geconfronteerd met een verdeeld congres en een meer uitdagende politieke cultuur – een cultuur die de presidenten van beide partijen heeft gefrustreerd, die geloofden dat hun ervaring als gouverneurs hen de kennis en instrumenten gaf om met de wetgevende macht om te gaan.

Succesvolle presidentskandidaten stemmen vaak aan het begin van een kandidatuur een algemene verkiezingsboodschap af. Ze passen die boodschap misschien aan terwijl ze langs de ideologische contouren van de nominatiewedstrijd navigeren, maar ze houden het bredere electoraat in de gaten. DeSantis lijkt in deze vroege dagen zijn boodschap in de eerste plaats te hebben afgestemd op de basis van zijn partij, en misschien wel het belangrijkste, de Trumpiaanse basis. Of hij een meer verenigende of opbeurende boodschap heeft, blijft de vraag. Misschien ziet hij er geen behoefte aan.

Dit alles wil niet zeggen dat DeSantis geen president kan worden. Trump bewees dat verdeeldheid zaaiende retoriek geen belemmering vormt voor het winnen van algemene verkiezingen (hoewel hij de populaire stemmen verloor in zowel zijn winnende als verliezende campagnes). DeSantis is een gruwel voor veel democraten, maar een DeSantis-Biden-campagne zou zowel een ideologisch verschil vormen (gekenmerkt door de tegengestelde kampen als de wakkere links versus de MAGA rechts), en als een generatiecontrast tussen een president van begin 80 en een gouverneur van midden veertig.

Om bij die wedstrijd te komen, moet DeSantis echter eerst Trump verslaan voor de Republikeinse nominatie. Wat hij nu doet en zegt lijkt volledig met die competitie in het achterhoofd te zijn opgebouwd. Er is grote belangstelling voor zijn mogelijke kandidatuur en zijn boodschap slaat goed aan bij dit Republikeinse publiek, en daarom valt Trump hem aan. Maar hij maakt nog steeds de overgang van staats- naar nationale politiek, en zijn wij-tegen-zij-retoriek lijkt een recept voor conflicten en verdeeldheid, mocht hij de volgende president worden.