Franse skigebieden: hoe een sneeuwloze stad zichzelf weer op de kaart zette

Het hotel is gesloten en de skiliften staan ​​stil, maar aan de voet van de Franse hellingen bereidt een elektrische fietsenwinkel zich voor om te openen.

Torenhoog boven de scène in de Vercors bergen zijn les Deux Sœurs, hun dubbele toppen koesteren zich in de zon. De eerste sneeuw van het seizoen heeft de sinds eind 2018 roerloze stoeltjesliften niet in beweging gebracht.

Nu zoekt de badplaats Col de l’Azelier een tweede wind.

Waarom sluiten Franse skigebieden?

Taz en Obi, de twee honden van Myriam Estades, hebben het naar hun zin in de verse sneeuw.

Estades woont graag in Château-Bernard, te midden van de “schitterende” omgeving waar ze leerde skiën decennia geleden als kind.

Haar wens is “dat het resort en de omgeving weer tot leven komen, of het nu om te skiën is of niet, want het is een slaapstad geworden”.

Op 1.154 meter boven de zeespiegel was de Col de l’Arzelier een familieresort gebouwd in de jaren zestig, populair bij de lokale bevolking en kinderen die hun voeten in de bergen vonden.

Het is een van de 186 skigebieden gesloten in Frankrijk sinds de jaren 1970, volgens Pierre-Alexandre Metral, een geografie-promovendus aan de Universiteit van Grenoble die herontwikkelingsstrategieën bestudeert.

Er zijn een aantal redenen waarom Col de l’Arzelier sloot, legt Jacques Postoly uit, voormalig voorzitter van de plaatselijke skiclub en burgemeester ten tijde van de sluiting.

Klimaatverandering speelde een grote rol, zegt hij, na een aantal seizoenen zonder sneeuw. Problemen met eigen grond en een gebrek aan seizoensaccommodatie hebben ook de beslissing beïnvloed.

En de stad Château-Bernard, met 300 inwoners, kon het onderhoud van de dure en verouderde apparatuur niet bijhouden.

“Het is niet makkelijk als je verliefd bent op dit gebied en een skiër bent zoals ik”, verzucht Postoly.

Het nieuwe gemeentebestuur, dat in 2020 van start is gegaan, moet de uitdaging aangaan.

“Het is een beetje lastig”, zegt de eerste loco-burgemeester, Anne Deprez. Gezien de economische noodzaak en het veranderende klimaat, “besloten we een andere richting op te gaan – veel meer gericht op de natuurlijke en ongerepte kant van de berg”, legt ze uit.

Hoe omarmt het resort zijn natuurlijke kant?

Sneeuwschoenwandelen en skitochten hebben het (bergafwaarts) skiën in het resort vervangen.

Op de top van de skilift belooft de schuilplaats van Soldanelle een “uitzonderlijk panorama”, een verblijf in een joert en een “autoloze” ervaring. Het is ideaal voor liefhebbers van hiking en mountainbiken – ook voor jonge gezinnen.

De oude kruidenierswinkel is omgedoopt tot ‘Altebike’. Pierre Menade en zijn collega Thomas Honoré maken zich klaar om verhuur aan te bieden elektrische fietsen hier in het voorjaar.

“We vertelden het stadhuis dat we de buurt en het architectonisch erfgoed wilden revitaliseren; dat we al deze dingen konden ontwikkelen. En dus werden we redelijk goed ontvangen, ze boden ons meteen het pand aan.”

Even verderop, een pasta fabriek wordt geopend in een voormalige skiverhuurruimte.

Maar verandering is soms moeilijk, vooral voor degenen die de goede oude tijden van alpineskiën hebben gekend.

Een nieuw leven ingeblazen voor het hotel

Het imposante Hôtel des Deux Soeurs, te koop, kijkt uit op de hellingen. Gebouwd door een van de oprichters van het resort, sloot het in de jaren 2000.

Het gebouw werd vorig jaar gekozen voor een architectuurproject door studenten uit de regio Auvergne-Rhône-Alpes voor een Europese wedstrijd, de Solar Decathlon.

Ze stelden zich een rehabilitatie voor tussen economische activiteit en permanente huisvesting, geïnspireerd door de “voortdurende woningbouw”, zegt architect Christophe de Tricaud, die het project hielp begeleiden.

Volgens hem is “ongeveer 30 procent van de toeristische accommodatie permanent bewoond op de pas”.

“We denken dat deze bewoning heel goed zou kunnen doorgaan en intensiveren, vooral met het oog op de klimaatverandering en de bewoonbaarheid van steden, met name Grenoble”, vervolgt hij.

Voor hem zouden de middelhoge bergen in de toekomst “vrij gemakkelijk een klimaattoevluchtsoord kunnen worden”.