De knop op Canon’s verrekijker met beeldstabilisatie ontgrendelde bovenmenselijk zicht

Van piraten tot spionnen tot kinderdetectives, het is een veel voorkomende Hollywood-trope: houd een simpele verrekijker of verrekijker voor je ogen en je krijgt een kristalhelder cilindrisch beeld van wat er aan de hand is.

Dat is natuurlijk paardenstront. Tenzij je de handen van een chirurg hebt, is het verrassend moeilijk om oogballen, meerdere stukken glas en een onderwerp ver weg uit te lijnen. Kid Sean was verdrietig toen hij dat hoorde. Maar ik zal nooit de dag vergeten die Teen Sean op de magische knop drukte die het verschil maakte: de knop bovenop de verrekijker met beeldstabilisatie die Canon nog steeds verkoopt.

Een vriend van de familie liet me zijn nieuwe speeltje zien op het strand en ik begreep niet wat er zo speciaal aan was. (Ik ben gezegend met 20/20 gezichtsvermogen, en ik dacht dat ik de in zwemkleding geklede dames al prima kon zien – waarom zou ik complicaties willen toevoegen?) Hij vertelde me dat ik de knop niet ingedrukt hield.

Welke knop? Oh, deze knop.

Plots was ik daar, vlak naast de beukende golven, verwonderd over de glinsteringen die uit het zand kwamen. Voor het eerst had ik Legolas-visie. Waar was dit mijn hele leven geweest?

Als je op deze knop drukt, leest een computerchip de gegevens van de ingebouwde versnellingsmeters om je handbewegingen te bepalen. buigt een prisma gevuld met vloeistof in elke lens om dat wiebelen tegen te gaan. Het werkt allemaal op een paar AA-batterijen.

Vorige week leende ik een 12×36 IS III-verrekijker van Canon voor een wandeling langs herinneringen, en het was bijna precies zoals ik het me herinnerde. De beste manier die ik kan bedenken om te beschrijven: het is alsof je 100, 200, zelfs 300 voet dichterbij hebt geteleporteerd naar waar je naar kijkt. (Ik heb zelfs mijn meetwiel meegenomen naar het park om het te controleren.)

De eigenlijke knop is echter nogal verschrikkelijk? Het is een zachte rubberen speen met een nog zachter membraan eronder dat geen feedback geeft. Er is geen bevredigende klik en het is gemakkelijk om het los te laten zonder het te beseffen. Het kost wat kracht om hem ingedrukt te houden en de beeldstabilisatie actief te houden. Bij nieuwere modellen kun je gewoon op een stevigere knop tikken, hoor ik.

Hoe dan ook, zolang je hem ingedrukt houdt en je goed gefocust bent, komt de wereld in een scherp reliëf. Ik kwam “dichtbij” bij een rode eekhoorn zonder bang te zijn hem weg te jagen, en bewonderde hoe zijn borstelige vacht duidelijk uit individuele haren bestond. Ik zag op 40 meter afstand een knoest in een boom, omringd door knapperige maar harige schors. Ik bewonderde de voortuin van een huis in de straat rondom het park, ook al lag het halve park tussen dat huis en mij in.

Thuis kon ik mijn hele woonkamer duidelijk onderscheiden in de reflectie van een van de ornamenten op onze kerstboom vanaf de andere kant van de kamer. Ik wou dat ik een foto kon maken die het recht doet, maar ik kon mijn telefoon niet zo stil houden als ik zou willen, en de camera van de telefoon is hoe dan ook groter dan het menselijk oog. Dit is het beste dat ik volledig uit de hand heb gekregen – stel je voor dat dit ingezoomd is, bijna zo duidelijk als maar kan zijn:

Canon was niet de eerste die beeldstabilisatie in verrekijkers plaatste – zelfs een vluchtige zoekopdracht suggereert dat er al sinds de jaren ’60 gyro-versies bestaan ​​voor militaire en professionele doeleinden, en Leica verkocht in 1990 een volledig mechanisch paar.

Maar het lijkt erop dat Canon de categorie consument/prosument heeft gecreëerd als het om moderne IS gaat. Het bedrijf introduceerde zijn eerste paar in 1995 en noemde de originele 12×36 IS “‘s werelds eerste en enige betaalbare verrekijker met beeldstabilisatie.” En ondanks hun stickerprijs van $ 1.599, houden publicaties van Varen tijdschrift testte ze naast een verrekijker zonder enige IS, en verwonderde zich over hoeveel meer zoom je kon krijgen terwijl je dreef. “De meeste maritieme verrekijkers zijn 7×50. Dat is ongeveer het maximum voordat bewegende beelden de lenzen beginnen te verlaten’, schreef het destijds.

Tegenwoordig kost de 12×36 IS $ 799 – nog steeds een forse prijs, maar veel minder dan de $ 3.100 die het origineel in het huidige geld zou hebben gekost.

Als je besluit om een ​​paar te kopen of te huren, zorg er dan voor dat je de specificatie voor de kortste scherpstelafstand (CFD) of minimale scherpstelafstand (MFD) bekijkt voordat je betaalt, want het is gemakkelijk om meer vergroting te krijgen dan je wilt of nodig hebt. De 12×36 van Canon kan bijvoorbeeld eenvoudigweg niet scherpstellen op iets dichter bij u dan zes meter verwijderd.

Het verbaast me ook een beetje dat de categorie niet meer is geëvolueerd sinds ik een tiener was. Waarom kan ik geen verrekijker met beeldstabilisatie vinden met een ingebouwde camera of op zijn minst een lensadapter voor een smartphone? Hoe zit het met moderne autofocus naast de focusknop? Sommige goedkope verrekijkers zijn geleverd met een ingebouwde camera, maar ik zie geen serieuze verrekijkers met beeldstabilisatie.

Misschien is dat goed nieuws. Er is nog ruimte voor een bedrijf om de ultieme verrekijker te maken.