Het beste aan Diablo 4 is dat het me ervan heeft weerhouden om Destiny 2 te spelen

Wanneer accepteer je dat je een probleem hebt? Ik weet al jaren dat ik Destiny 2 te veel speelde. Mijn speeltijd op Steam is zo hoog dat ik me schaamde om het aantal toe te geven, maar het volstaat om te zeggen dat het in de vele duizenden uren is, en dat omvat niet de tijd dat het alleen beschikbaar was via Battle.net. Ik heb onlangs ook de belachelijke drempel van vier miljoen kills in PvE overschreden, wat betekent dat ik op de een of andere manier meer buitenaardse wezens heb gedood dan de hele bevolking van Kroatië. Mijn meest beschamende punt was echter het uitstellen van een medische procedure om de lancering van The Witch Queen-uitbreiding niet te missen. Het domino-effect was dat toen we een paar dagen later van appartement verhuisden, ik in feite arbeidsongeschikt was en nauwelijks hielp met de dozen. Op de een of andere manier heeft mijn vriendin me niet verlaten.

Ik heb mijn verslaving gerationaliseerd – ik vind het vervelend om toe te geven dat het de juiste omschrijving is – door te zeggen dat ik geen kinderen heb en afgezien van mijn gevoeligheid voor nierstenen redelijk gezond ben. Wiens zaken zijn het, behalve de mijne, als ik mijn nachten en weekenden wil doorbrengen met plunderen met vrienden, eindeloos sleutelen aan builds en rondneuzen met mijn Warlock’s mode? In de loop van de tijd is er echter iets aan me weggevreten. Net als de meeste van mijn collega’s was ik altijd behoorlijk omnivoor als het op gamen aankwam. Elk jaar speelde ik zoveel mogelijk van de grote releases, terwijl ik me onderdompelde in veelgeprezen indies en verrassingshits. Maar uiteindelijk werd al mijn tijd (merk op dat ik niet “reserve” zeg) in beslag genomen door Destiny 2 en, in veel mindere mate, Hearthstone.

Het was gemakkelijker om bij die games te blijven, waar ik al van hield en waar een gemeenschap van vrienden over speelde en over praatte, dan risico’s te nemen met nieuwe games die ik misschien niet leuk vind. Hoe meer ik Destiny 2 speelde, hoe dieper de bron van kennis die ik opbouwde, en ik durf te zeggen hoe betere speler ik werd. Ik merkte dat ik stuiterde op andere games, vooral shooters, omdat ik het gevoel meteen niet leuk vond. Alleen Titanfall 2 maakte een deuk. Waarom Destiny 2 zo diep in de haken zat, kan ik de waarschuwingssignalen terugvoeren naar de vroege Halo-games. Ik heb deze eindeloos opnieuw gespeeld omdat niets me dezelfde kick gaf als Bungie’s gevecht. Combineer nu dat dopamine-afgevende vuurgevecht met de skinner doos van het moderne live-servicemodel en ik zou altijd in de problemen komen.

Maak kennis met de nieuwe baas

Het goede nieuws is dat een nieuwe game de betovering heeft verbroken. Het iets meer verontrustende nieuws is dat de nieuwe game Diablo 4 is. Nu, ik weet wat je denkt: “Het ruilen van een grindy live service-game met een ontevreden community voor een andere is niet de daad van radicale zelfzorg die je denkt dat het is.” Maar luister naar me. Alleen al het feit dat ik niet meer dagelijks inlog op Destiny 2 – dat de gedachte aan inloggen me eigenlijk een beetje misselijk maakt – is een soort overwinning.

Ik ben niet naïef genoeg om te denken dat Diablo 4 niet zal lijden onder veel van exact dezelfde problemen als Destiny 2, of dat ik uiteindelijk niet dezelfde lus van dwang en vermoeidheid zal voelen van zijn seizoensmodel. Een blik op de game subreddit vertelt je dat die problemen niet alleen op de post liggen, maar zich al op de deurmat opstapelen. Hier is echter het punt: ik voel de problemen nog niet. Ik ben nog steeds mijlenver verwijderd van het echte eindspel, lummelend rond de campagne in de jaren 50 op World Tier II, gerechtigheid leverend op het puntje van een bottenspeer met mijn trouwe peloton skellies achteraan slenteren. Ik weet dat skeletten geen meta zijn en dat je ze zou moeten opofferen, maar nee bedankt! Ik amuseer me met mijn pijnlijk magere vriendjes.

Eerlijk gezegd, wat Diablo 4 me meer dan wat dan ook heeft doen beseffen, is dat het goed kan voelen om weer een noob te zijn. Ik ben niet beladen met bijna tien jaar verkalkte kennis over hoe je het spel ‘goed’ moet spelen.

Ik zou moeten zeggen dat ik (losjes) a gids. Dit bericht is niet bedoeld als een smeekbede om alle systemen van een game te negeren en oude vaardigheden en uitrusting te gebruiken. Ik wil een necromancer zijn, geen clown. Leren in mijn eigen tempo blijkt echter zijn eigen plezier te zijn, aangezien ik geleidelijk aan grip krijg op het extraheren en toepassen van aspecten om de synergieën van mijn build te versterken. Ik ben onlangs ook overgestapt van een Corpse Explosion-opstelling naar een opstelling die Corpse Tendrils gebruikt om menigten samen te smoren voor een voltreffer-juiced Bone Spear. Een kleine maar bevredigende aanwinst. Ik probeer ook Robin Valentine te channelen en zijn aanbeveling om dat niet te doen geobsedeerd door min-maxen. Ja, uiteindelijk zal ik vrijwel zeker op dezelfde plek eindigen: liefdeloos dezelfde inhoud uitvoeren voor de meest marginale upgrades van mijn uitrusting. Maar vandaag is het genoeg om gewoon opgewonden te zijn om te spelen en het voelt niet als een hele klus.

De ARGH in ARPG zetten

Wat betreft Diablo 4 dat dezelfde jeuk krabt als Destiny 2, de antwoorden zijn eenvoudig. Het gevecht in beide brengt me in een fuga-achtige staat van hyperfocus die mijn ADHD-brein urenlang kalmeert. Het spelen van Destiny 2 en Diablo 4 is voor mij als het knallen van digitale bubbeltjesplastic. Ze gaan allemaal fundamenteel over het bouwen van de best mogelijke monstermoordmachine en deze laten scheuren. Als die machine zingt en het scherm bruist en barst van de beste VFX die 2023 te bieden heeft, voelt het als een primo Ruben Goldberg stront. En natuurlijk is er de buit. Het stofzuigen van spullen in de hoop een god-roll te vinden, is zo inherent meer dat het een herinnering is aan waarom het live-servicemodel nergens heen gaat. Dus ja, ik ruil misschien de ene slopende hobby in voor de andere, maar een verandering is zo goed als rust.

(Ik wil ook opmerken dat Diablo 4 iets minder vol zit met microtransacties dan Destiny 2, en dat transmog volledig gratis is, is een herinnering aan hoeveel Bungie graag mijn zakken steekt voor elk onderdeel van zijn spel.)

Gezien waar ik me momenteel in Diablo 4 bevind, is het waarschijnlijk geen verrassing dat ik nauwelijks de impact voelde van de controversiële nerfs van de laatste patch. Eerlijk gezegd had ik de Pepsi-uitdaging tussen de twee versies kunnen aangaan zonder het verschil te weten. Ik voelde sympathie voor de ontwikkelaars die afgelopen vrijdag werden uitgereden om die veranderingen uit te leggen. Ja, we hadden een beetje plezier met onze reactie op de stroom, maar alleen omdat dit wijzigingen zijn in numerieke waarden die worden toegeschreven aan vaardigheden in een videogame, niet iets dat de ernst van een waarheids- en verzoeningscommissie rechtvaardigt. Hopelijk kalmeert de update van volgende week de wateren.

Om te herhalen: ik heb een geweldige tijd met Diablo 4. Ik begrijp volledig dat anderen, vooral degenen aan het scherpe einde van Tier 100 Nightmare Dungeons, substantiële problemen hebben die ik niet snel tegenkom. Maar als Diablo alleen maar mijn bereidheid aanwakkert om meer tijd aan andere games te besteden, is dat prima. Betekent dit dat ik klaar ben met Destiny 2?

Nee.

Misvatting over verzonken kosten is een ding, en hoewel de game momenteel in een bijzonder droge droogte verkeert, kun je maar beter geloven dat ik nog steeds The Final Shape helemaal naar beneden zal rijden, gieren als Slim Pickens terwijl mijn slaapschema ontploft. Dus ik denk dat de moraal van dit verhaal is… kijk, ik weet het niet… Misschien is het oké om een ​​affaire te hebben, zolang je maar teruggaat naar de vrouw die je langzaam aan het vermoorden is? (Nogmaals: een wonder dat ze me niet heeft verlaten.)