Klimaatverandering maakt Alaska’s legendarische Iditarod moeilijker te besturen

Oorspronkelijk dit verhaal Verscheen op Hoogland nieuws en maakt deel uit van de Klimaatdesk samenwerking.

Mike Williams Jr. kan zich niet herinneren wanneer hij met mushen begon, maar toen hij eenmaal sterk genoeg was om met de sledehonden om te gaan, werd het zijn passie. Aanvankelijk mopperde hij na school en nam hij de honden van zijn vader mee op paden van 3 en 4 mijl in de buurt van zijn huis in Akiak, Alaska. Hij liep de Iditarod voor het eerst in 2010 en heeft sindsdien zeven keer deelgenomen.

De Iditarod is het bekendste sportevenement van Alaska. Sledehonden en hun mushers reizen elk jaar in maart het ongeveer duizend mijl lange pad van Anchorage naar Nome om de serumrun van 1925 te herdenken, toen een estafette van 20 hondenslee-teams levensreddende medicijnen aan Nome afleverde om een ​​difterie-uitbraak te stoppen. De route is alleen begaanbaar in de winter, wanneer de rivieren en meren dichtgevroren zijn. Maar het pad is de afgelopen twee decennia lastiger geworden naarmate de regio is opgewarmd, waardoor de omstandigheden op het pad minder betrouwbaar zijn geworden. De 51e jaarlijkse editie van de Iditarod begint op 4 maart, maar dit jaar zijn er minder teams dan normaal. In het verleden waren er soms wel 85 teams, maar nu zijn dat er nog maar 33 – de laagste deelname in de geschiedenis van de race.

Er zijn veel redenen voor deze daling, maar klimaatverandering helpt niet. “Ons ecosysteem ligt momenteel onder vuur in de staat Alaska”, zegt Chas St. George, de chief operations officer van het Iditarod Trail Committee, de non-profitorganisatie die organiseert wat sommigen “The Last Great Race” noemen. St. George begon zijn rol in 2016 en hij zegt dat de race zich heeft moeten aanpassen aan onvoorspelbaar weer, wat nieuwe obstakels en potentiële veiligheidsrisico’s voor mushers en hun honden creëert. Rivieren, kreken en meren op de route kruisen bevriezen niet zo betrouwbaar als vroeger, en vegetatie groeit op nieuwe plaatsen, waardoor het pad wordt geblokkeerd. Ongewoon warme stormen kunnen regen in plaats van sneeuw veroorzaken, waardoor het cruciale zee-ijs in Norton Sound wordt weggespoeld dat mushers tegen het einde van de race moeten oversteken. De permafrost is aan het ontdooien, wat eens stevig bevroren grond destabiliseerde, terwijl bosbranden in de zomer vaker voorkomen, wat betekent dat verkoolde bomen op het pad kunnen vallen.

Williams, de musher uit Akiak, zegt dat hij in de jaren sinds hij begon met wedstrijden, de veranderingen in het landschap heeft opgemerkt en hoe deze het pad hebben beïnvloed. Hij herinnert zich een warme winter in 2014, toen het pad in sommige gebieden ijzig was en in andere tot kale grond. Dit zorgde voor zo’n hobbelige rit dat mushers eindigden met verstuikte enkels, blauwe plekken en gebroken sleden.

“Dat was een heel zwaar jaar voor training en racen, en het was een hele uitdaging om de Iditarod in die omstandigheden bijna de hele race te laten rijden”, zei hij. “En het was erg vernederend. Ik zou zeggen dat velen van ons het geluk hebben gehad die cursus te hebben doorstaan ​​zonder gewond te raken, omdat sommige mensen dat wel deden.